«Սիրտս փլած է»,- այսպիսի արտահայտությամբ է ավարտել իր մի գրությունը Կոմիտասը, որը նվիրված էր 1915-ի ցավն ու տառապանքը ապրած հայության վիճակին։ Կենսագիրների հավաստմամբ դա նրա վերջին գրությունն էր՝ հենց այդպես

Դու էլ արի, Նորեկ տարի, Գըլխիս վերից Անցի, գընա, Ինչպես մի օր Թեթևասահ, Որ արևի Վառ ժըպիտով, Հողմ ու շանթի Սառն աղմուկով Անց է կենում Ծաղկի վըրից. Իսկ նա հովտում

Վաստակավոր Սարյանն ասում է ուսանող Սարյանի մասին. «Վասնեցովի մոտ նկարած իմ էտյուդը բավական հաջող ստացվեց։ Վասնեցովը գովեց ինձ և խորհուրդ տվեց մշտապես աշխատել իր արվեստանոցում։ Բայց ես չարեցի այդ»։ «Մեկ

1892 թվականի Նոր տարվա օրը Էրզրումի մեր տանը քսանյոթ հոգի ենք եղել, 1916 թվականի Ամանորին` երեք հոգի, 1920 թվականի Նոր տարվա օրը` արդեն Երևանի մեր տանը, միայն մեկն էր ինքն

Փետրվարի 12-ին, Հրանտ Մաթևոսյանի ծննդյան օրը նշվեց: Մի քանի օր անց Լևոն Խեչոյանի երկնային ճանապահի քառասուն օրը լրացավ: Ձմռան վերջին ամսվա, վերջին օրը Երևանի կամերային երաժշտության տանը կայանալու է Լևոն

Ուկրաիներեն լույս է տեսել Լևոն Խեչոյանի «Խնկի ծառեր» ժողովածուն, որի թարգմանիչն է Անուշավան Մեսրոպյանը: Գիրքը մեծ արձագանք է գտել Ուկրաինայի թե՛ ընթերցողական, թե՛ մասնագիտական շրջանակներում: Այդ են վկայում “Խնկի ծառերի”

Հարց, որից բխող խնդիրների շուրջ է մեր զրույցը բանաստեղծ Սոնա Վանի հետ. - Այն, որ ժամանակների հետ փոխվում են նաեւ արժեքային համակարգերը, փաստ է այլեւս: Ժամանակի մեզ տրված այս հատվածում

Մայիսի 26-ին գրականության մարդկանց Հայաստանի Գրողների միության կլոր դահլիճ էր բերել հայ ժամանակակից գրականության լավագույն ներկայացուցիչներից մեկի՝ Հալեպում ծնված, վաղուց փարիզաբնակ գրող Մովսես Պչաքչյանի «Լուսավոր աչքերով օտարականը» գրքի շնորհանդեսին ներկա

Հայաստանյան իրականության մեջ ուշագրավ անհատականություններ կան, որոնք հաստատում են կանացի ինքնատիպ մտածելակերպի, լուծումներից լավագույնը գտնելու կարողության, անելանելիից պատվով դուրս գալու եզակի հատկանիշները: Նման անհատականություն է «Համազգային հայ կրթական եւ մշակութային