Երբ մարդը նպատակ է ունենում և այն լուռ փայփայելով, երազանքների տիրույթում չի թողնում, այլ իրականացնելու ճանապարհներ է որոնում։ Երբ գուցե մի քիչ ուշ կամ թե ճիշտ ժամանակին երազների ետևից գնացող

«Արվեստ» հանդեսը լավագույն մաղթանքներով Շնորհավորում է Լևոն Աբրահամյանին ծննդյան օրվա առթիվ։ Եւ ընթերցողին ներկայացնում տարիներ առաջ նրա հետ կայացած այս զրույցը: Պատմությունը կրկնվում է՝ արտահայտությունը վերջին տարիներին հաճախ է hոլովվում։

Սա մի ակնարկ է Արևմտյան Հայաստան կատարած ճամփորդության մասին, որը զարմանալի ու խորհրդապաշտական բնույթ ունեցավ: Անընդհատ բախվում էինք առասպելական և առեղծվածային իրողությունների, որոնք հանդիսացել են մեր մշակույթի հիմնական սնուցող աղբյուրը

Հարցազրույցը՝ Նատալյա Իգրունովայի ԶՐՈՒՅՑ ԵՐԿՐՈՐԴ Իմ հարցին՝ «ցրելու համար», թե՝ «Հիմա Հայաստանում ապրելն արդյոք ավելի լավացե՞լ է», Լևոնն անսպասելիորեն պատասխանում է լուրջ ու զգացմունքային: Լ.Խ.- Պետք չէ հարցն այդպես դնել

Հարցազրույցը՝ Նատալյա Իգրունովայի Ն.Ի.- Ձեզ համար ամենևին կարևոր չէ՞, որ կյանքի մասին ձեր զգացածը ինչ-որ մեկն էլ զգա, հասկանա և ճանաչի: Լ. Խ.- Կարևոր է… Ես փորձում եմ գրել: Ես

Հարցազրույցը՝ Նատալյա Իգրունովայի Մենք ծանոթ էինք, ինչպես «Դրուժբա նարոդով»-ում բոլորը ծանոթ էին ամսագրում տպագրված ամենատաղանդավոր հեղինակներից մեկի հետ: Մոսկվա գալիս նա այցելում էր խմբագրություն՝ Պովարսկայա, երկար զրուցում Լեոնիդ Արտեմի Տերակոպյանի

Ես սպասում եմ, թե երբ պետք է բացվեն այդ հրաշալի տան դռները։ Իրականում այն ոչ միայն թանգարան է, այլև Հրանտ Մաթևոսյան մշակութային կենտրոնն է, որի ներկայությամբ կկարողանանք հավասարվել քաղաքակիրթ այն

Հաստատ ոչ նրան, ով հայոց տաճարները նորոգելու և սեփականացնելու մտադրությամբ է գալիս... Քաղաքը, որտեղ «...արձագանքում էին պարիսպներն ու բուրգերը, խուլ և խորհրդավոր ձայներով» սպասում է, «ողջունելու համար մեր մուտքը»։ Մեջբերումը

- Ձեր անուն-ազգանունը: - Հովսեփ Օրբելի: - Ձեր պաշտոնը: - Լենինգրադի Պետական Էրմիտաժի տնօրեն: - Ձեր գիտական կոչումը: - Սովետական միության ակադեմիայի իսկական անդամ, ԽՍՀՄ ճարտարապետության ակադեմիայի իսկական անդամ, Հայաստանի

Հանդիպում հինգերրորդ ԻԳՈՐ ԴՅԱԿՈՆՈՎ (1915-1999).- ՀԽՍՀ ԳԱ Արևելագիտության ինստիտուտի գլխավոր գիտաշխատող, պատմական գիտությունների դոկտոր. Ես մեկն եմ այն քչերից, որը շատ վաղուց է ճանաչել Հովսեփ Օրբելուն: Ծանոթացել եմ նրա հետ

…Երեկոյան զանգահարում է նրա ուսուցիչը և հայտնում, որ դասախոսությունը բոլորին գոհացրել է, միայն թե բանավոր խոսքով հանդես գալը, գիտխորհուրդի անդամները դիտել են իբրև անհարգալից վերաբերմունք: Շատ է զարմանում և հաջորդ